Op de cover staan van een maandblad met als titel "Vrouwen met vaart", dat vinden wij nu es fijn. Want er zit vaart achter, hier bij ons. Wat begon als een klein nevenprojectje is uitgegroeid tot een fulltime job. Hoe druk het hier soms ook is, toch voelt dat niet aan als wérken. Wat wat is er nu fijner dan mensen een goed gevoel mogen bezorgen? Benieuwd naar het verhaal achter Rosette la Vedette? Lees hieronder de uitgetikte tekst van het interview dat we gaven aan Vrouwen met vaart, het maandblad van de KVLV.
Toen Wendy Rosseel zelf chemotherapie moest krijgen, zocht ze naar een manier om haar kale hoofd te omhullen met iets warms, zachts en kleurrijks. Ze begon zelf sjaaltjes te ontwerpen, en intussen is haar merk Rosette la Vedette een fulltime job geworden: "Ik verkoop een simpel stukje stof met héél veel betekenis."
Voor ons zit een ondernemer pur sang. Als Wendy Rosseel spreekt – en dat doet ze snel en gedecideerd – dan vallen er woorden als ‘strateeg’, ‘orkestmeester’, ‘entrepreneur, ‘vrijheid’, ‘communicatiedeskundige’,… Haar onderneming is bekend onder de naam ‘Rosette la Vedette’, de productie is gefocust op één item: zachte sjaaltjes voor chemopatiënten. En hier ontdekken we de andere kant van Wendy Rosseel. Een vrouw die, zelf getroffen door kanker, de noodzaak ondervond om het kale hoofd comfortabel, kleurrijk en warm te omhullen. Een handel in een simpel stuk stof, zo omschrijft ze het zelf, maar met heel veel positieve vibes. Want achter de zaak schuilt een warm hart, een drive die trots is op de ongelooflijke veerkracht van kankerpatiënten.
Uit eigen ervaring
Vier jaar is Wendy bezig met haar business Rosette la Vedette en pas sinds vorig jaar werd het een fulltime job. “Er komt veel meer bij kijken dan ik dacht; veel meer dan de rechte lijn van website/webshop naar verkoop dankzij pr. Het gaat om het kiezen van stoffen, het uitzoeken van nieuwe modellen die uitgetest worden door chemopatiënten, de aanmaak van deze modellen via uitbesteding aan een naaiatelier, de contacten met ziekenhuizen, het geven van workshops, het zoeken naar verspreiding via gespecialiseerde winkels (kappers, speciaalzaken, zorgwinkels van mutualiteiten,…). Voor de ondernemer in mij voelt dat goed aan. Ik kan alles vanuit de thuisbasis orkestreren wat me vrijheid geeft.”
Maar Rosette la Vedette is meer dan een geslaagd businessverhaal. Alles begon toen Wendy zelf te maken kreeg met kanker en een chemotherapie diende te ondergaan met haarverlies als gevolg. “Zelf ben ik nooit beschaamd geweest toen ik kaal werd. In mij leefde sterk het idee dat ik niet gekozen had voor deze ziekte maar wel kon kiezen hoe ik met kanker kon omgaan. Ik wou niet in het ‘kankeruniversum’ opgesloten geraken. Ik was bezig met mijn leven na de kanker. Maar je wordt kaal door de chemokuur. En wie kaal wordt, zoekt een hoofddeksel voor de warmte en om de vaak gevoelige hoofdhuid te beschermen. Ik probeerde van alles maar niets was goed. Naden en stiksels voelden pijnlijk aan, de stofjes waren niet comfortabel, de kleuren te flets. Chemopatiënten dragen non-stop een hoofddeksel: de minste irritatie kan wondjes veroorzaken, iets wat je tijdens je chemo net niet wil .”
Toen nam de moeder van Wendy een initiatief. Ze zocht een leuke, zachte stof en maakte een sjaal zonder naad, stiksel, velcro, elastiek. Een zachte sjaal, een modieus accessoire. Een schot in de roos. Wendy ziet het nog gebeuren: “Toen wist ik het. Dat is wat ik zal doen eenmaal de ziekte overwonnen. Ik start een business om andere chemopatiënten hetzelfde comfort, dezelfde leuke look te bieden als wat ik had. Het leek een droom, maar intussen is het realiteit geworden.” Zo begon Rosette la Vedette. De naam ontleende ze aan haar grootmoeder: een sterke vrouw en nog altijd een krasse dame van 85.
Hartverwarmende contacten
De zaak wordt hoofdzakelijk online gerund. Wat niet betekent dat Wendy geen contact heeft met haar klanten. “90% van mijn klanten zijn vrouwen. Het gros van mijn klanten komt zeer tijdelijk langs. Gemiddeld is een chemopatiënt 8 à 9 maanden kaal, wat betekent dat ze (in modetermen) 2 à 3 seizoenen bestrijken. Mijn collectie is seizoensgebonden; kleuren en design veranderen. In principe werk ik met een aantal vaste modellen, maar ook daar wordt naar variatie gezocht. Niet lukraak. Elk nieuw model wordt grondig uitgeprobeerd door mensen die een chemokuur ondergaan. De sjaal, muts of pet moeten perfect aanvoelen. Als een tweede huid!”
Contact met haar klanten krijgt Wendy vooral via de facebookpagina, de workshops die ze geeft, ontmoetingen met verpleegkundigen of zelfhulpgroepen,…
Onlangs organiseerde ze een pop-upshop in Gent, gedurende een maand. Dat werd een onvergetelijke ervaring. “Ik stond ervan versteld dat mensen na jaren nog steeds hun sjaal bijhouden, naar de shop kwamen, vertelden hoe belangrijk het was om er mooi uit te zien én zich goed te voelen. Soms zeg ik tegen vrienden: ‘ik verkoop een simpel stukje stof’. Maar dat stukje stof is een symbool. Een symbool van groeiend zelfvertrouwen, van terug willen naar buiten komen. Kijk, zo’n sjaal wil de ziekte niet verbergen. Nee, het is net omgekeerd: dankzij zo’n sjaal komen mensen terug onder mensen en mogen ze gezien worden.”
Kleur bekennen
Kanker blijft een taboe. Haarverlies blijft een taboe. Dat is iets wat Wendy diep raakt. “Niet te geloven hoeveel vrouwen niet durven naar buiten komen. Opeens wordt de ziekte zichtbaar en ontstaat er schaamte. Jammer dat onze maatschappij het nog altijd zo moeilijk heeft met ziekte en slecht nieuws, ondanks de vele acties en verhalen van bekende gezichten in de media. Voor sommige mensen valt het sociale leven stil. En dan is de aankoop van zo’n sjaal soms een wonder op zich. Chemopatiënten mogen kleur bekennen. En ja, er komt kleur, het gezicht begint te stralen, de ogen gaan twinkelen. En opeens zie je niet langer een zieke maar een levendige vrouw voor je. Daarvoor doe ik het. Een sjaal als boost voor het zelfvertrouwen. Als instrument van veerkracht. Ook treffend als ervaring in de pop-up was dat vrouwen zelden alleen komen. Ze hebben hun dochter, moeder of vriendin mee. En wat zie je dan gebeuren? Niet alleen de chemopatiënt koopt een sjaal, maar ook de compagnon. En dat is superleuk! Het gevoel dat dit geen sjaal is voor ‘zieke’ mensen. Het is gewoonweg een toffe, leuke sjaal die perfect zit.”
Wendy voegt er lachend aan toe dat ze, sinds ze kanker kreeg, het zwart als kleur achterwege liet. “Opeens koos ik voor kleur, voor fleur. Ik heb altijd een zwak gehad voor accessoires, voor de kleine details en nu ben ik daar supergevoelig voor. Grappig is dat ik, bij de keuze van stoffen, altijd de stof om mijn hoofd wikkel. De leveranciers kijken dan wat vreemd op. Meestal draperen kopers de stof rond hun lichaam, niet om het hoofd. Maar het is belangrijk om te zien wat het geeft. Een bloemenmotief bijvoorbeeld is zeer moeilijk te gebruiken als basic material voor een sjaal.”
Nog heel veel plannen
Wendy is voorzichtig als ze spreekt over de toekomst. “Ik doe het rustig. Alleen kun je snel gaan, maar in samenwerking geraak je verder. Dat is een waarheid. Ik werk liever traag maar degelijk.”
Toch ontbreekt het haar niet aan perspectieven. Nadat ze een lijn voor vrouwensjaals had ontwikkeld, ondervond ze reactie van de mannen (én de echtgenotes van mannen). Zo ontstond ook een lijn voor mannen. Intussen denkt Wendy nog een stap verder. Volgend jaar zou een kinderlijn kunnen ontstaan. “Ik ben er mee bezig en dat is geen gemakkelijke zaak. Maar ik zie een aantal ideeën groeien en de vibes zitten goed. De bedoeling is te werken voor zeer jonge kindjes van 3 tot 8 jaar.”
Of Wendy nu haar stek gevonden heeft in Rosette la Vedette? “Nu wel! Maar ik ben geen therapeut of Mother Theresa; ik ben een een onderneemster. Wat dit product voor chemopatiënten betekent, raakt me. Als ik dat niet meer zou voelen, zou ik er mee stoppen. Het leuke is dat alles wat ik als kind al deed, in mijn werk verweven zit. Ik maakte kleertjes voor mijn poppen, nam daar foto’s van, speelde winkeltje en schreef mijn teksten. Precies daarom heb ik zelden het gevoel dat ik ‘werk’. Ik werk alsof het mijn vrije tijd is. En dit werk geeft me ook veel vrijheid. Dat is ook de reden waarom ik aarzel om zelf een winkel te starten. De routine schrikt me af. Vrijheid is voor mij absoluut belangrijk, zelfs al moet ik veel werken. Vrijheid is iets wat in je hoofd speelt. Die mentale ruimte geeft me kracht.”
En als we Wendy vragen, wat ze na al die jaren vooral heeft onthouden, dan gaat het weer gedecideerd en snel: “Wil je iets doen? Geloof je in iets? Heb je een droom? Doe het!! Als het lukt, dan ben je gelukkig. Als het niet lukt, och god… dan val je echt niet van deze aarde. Niets proberen, dat is pas erg.”