Het verhaal van Heidi en haar 50 wikkelmutsen

Het Heilig-Hartziekenhuis in het Belgische Lier verwent al een tijdje zijn chemopatiëntes met een wikkelmutsje van Rosette la Vedette. En dat cadeautje kwam er dankzij Heidi Wouters die tijdens haar behandeling voor borstkanker zelf al snel helemaal weg was van onze sjaaltjes. Wie is Heidi? En hoe kwam ze erbij om het ziekenhuis in Lier 50 wikkelmutsen cadeau te doen? Tijd voor een interview met een straffe madam! 

Heidi, wie ben je en hoe heb je Rosette la Vedette leren kennen? 

“Ik ben 45 jaar en ik heb een lieve man Eric, en 2 schatten van pubers, Glenn en Joni. In maart 2011 kreeg ik te horen dat ik borstkanker had. Een donderslag bij heldere hemel. Vier dagen na de diagnose werd ik al geopereerd, en daarna volgde chemotherapie en bestraling.

Het was eigenlijk mijn vader die Rosette la Vedette ontdekt heeft. Hij  had een interview uit de krant geknipt met een mooie foto van de sjaaltjes erbij. Misschien wel iets voor mij? Perfect timing, want mijn haar begon net uit te vallen.  Ik heb toen al mijn moed bijeen geraapt, en ben naar de website gesurft. 

Ik vond de sjaaltjes meteen mooi, en gezien de aantrekkelijke prijs heb ik er ineens 2 besteld.  Nadien heb ik er nog een paar extra bij gekocht, in alle zomerkleurtjes, om mooi te combineren met mijn kleedjes op vakantie. Ik heb ze uiteindelijk veel meer gedragen dan mijn pruik. Ze zijn zo lekker zacht en makkelijk om te knopen.”

Het Heilig-Hartziekenhuis in Lier schonk 50 wikkelmutsjes weg en dat allemaal dankzij jou. Hoe is dat in zijn werk gegaan?   

“Ik werk bij een groot sociaal secretariaat dat regelmatig goede doelen steunt. Op de nieuwjaarsreceptie vorig jaar kondigde onze algemeen directeur aan dat elke medewerker een cheque kreeg ter waarde van 250 euro, te besteden aan een goed doel. Het was niet de bedoeling dat je je cheque individueel aan een goed doel zou schenken, maar dat je andere medewerkers probeerde te overhalen om hun cheque te schenken aan het goede doel van jouw keuze. 

Kort daarna werd ik ziek, en in de loop van de behandeling kreeg ik meer en meer het gevoel dat ik iets wilde doen voor kankerpatiënten. Ik vond het meteen een goed idee om vrouwen bij hun eerste chemo gratis een mooi sjaaltje aan te bieden. Want ik wist uit eigen ervaring: bij die 1ste chemo hoor je dat je haar zal uitvallen, je weet niet wanneer, je weet niet hoe erg ineens, je weet niet waar je een sjaaltje moet beginnen zoeken … allemaal vragen die maken dat je je nog onzekerder voelt.  

De hoofdverpleger oncologie was meteen voor het idee gewonnen. En met de hulp van mijn man heb ik op het werk 14 collega’s kunnen overhalen om ook hun cheque aan mijn goed doel te schenken, wat al snel een mooie som opleverde voor het Heilig-Hartziekenhuis in Lier. Ze kochten er o.a. 50 mutsjes mee bij Rosette la Vedette, en ze zijn van plan er nog meer te bestellen om nog meer vrouwen in de watten te leggen.”  

Je behandeling is nu al meer dan een jaar achter de rug. Hoe kijk je nu terug op die ervaring?

“Nu kan ik er al aan terugdenken zonder dat de tranen in mijn ogen komen. Zoiets verwerken vraagt tijd. Het is gewoon voor de meesten de zwaarste periode in hun leven: het ene moment hol je jezelf nog voorbij in de routine van elke dag, het andere moment schuift de grond onder je voeten weg bij het horen van de diagnose, en lijkt al hetgene waar je tot dan toe zo intens mee bezig was, allemaal maar bijkomstig. De psychologe van het ziekenhuis leerde me om het positieve te zoeken in deze hele ervaring, en voor mij was dat de hechte band met mijn familie.” 

 

Tot slot: heb je tips voor vrouwen die net te horen hebben gekregen dat er hen ook chemo wacht?

“Absoluut! Ten eerste: sluit jezelf niet op, ook al voel je je slecht. Spreek af met een vriendin voor een kop koffie, vraag iemand om samen een eindje te wandelen, probeer mee te gaan naar de voetbalmatch van je zoon …  Je voelt je zo al geïsoleerd omdat je er nu eenmaal anders uitziet. Door buiten te komen heb je toch het gevoel dat je erbij hoort, en eigenlijk nog altijd dezelfde persoon bent, alleen zie je er een beetje anders uit.


En ten tweede: zet je trots opzij en vraag om hulp als het niet gaat. We zijn allemaal sterke vrouwen, die hun huishouden doen, voor de kinderen zorgen, dikwijls ook nog gaan werken, en we vinden het heel normaal dat dat allemaal lukt. Tijdens zo’n zware behandeling moet je realistisch genoeg zijn om te beseffen dat je dat eventjes niet meer alleen aankan. Vraag dan om hulp. Je familie en vrienden vinden het super dat ze iets kunnen doen, want ze voelen zich dikwijls zelf ook zo machteloos.”

Wish you all the best, Heidi!

overview