Rosette la Vedette-gezicht Annemie Ceulemans, Mieke voor de vrienden, stond als verpleegkundige plots aan de andere kant van de zorg toen ze de diagnose borstkanker kreeg. “Plots in de rol van patiënt zitten, was niet gemakkelijk.” Annemie houdt vol door ook humor en lichtheid op te zoeken: “Lachen doet deugd, toch?”
Dag Annemie, hoe gaat het vandaag met jou?
Annemie Ceulemans: “Ik voel me best moe. Toen al mijn kankerbehandelingen voorbij waren, ben ik even in een dipje beland. Die fysieke vermoeidheid is zo frustrerend. Ik heb zin om te beginnen werken, al zal dat sowieso progressief zijn (deeltijds en aangepast aan de situatie, red.). Ik heb nog altijd last van een chemobrein: ik geraak soms moeilijk uit mijn woorden en ervaar ook geheugenproblemen. Stap voor stap, dat is mijn motto nu. Weet je? Ik had niet verwacht dat ik hier sterker uit zou komen, maar toch voelt het zo. Tegelijk ben ik ook kwetsbaarder: kanker laat zichtbare en onzichtbare littekens na.”
Hoe was het voor jou om te horen dat je kanker had?
“Mijn mentale staat was een soort choco (lacht). Gelukkig was mijn partner mee als tweede paar oren, want ik kon niet alle informatie opnemen. Tot de diagnose kwam dacht ik eigenlijk dat ik een cyste of ontsteking had. Toen ik iets voelde in mijn borst, ben ik zelfs niet meteen naar de dokter gegaan. Niet zo goed, natuurlijk. Toen het nieuws kwam, volgde een onzekere en drukke maand van onderzoeken om te bepalen wat mijn traject zou zijn.”
Jouw behandeling startte meteen met zware chemo. Hoe ging dat?
“Na de eerste chemosessie was ik mijn smaak al kwijt. Ik kook en eet enorm graag, dus dat was best moeilijk. Voor mij was het een genot dat wegviel. Tijdens mijn behandeling bleek dan ook nog eens dat ik diabetes heb. Die ziekte werd geactiveerd door de chemo en cortisone. Dat was wel een domper.”
Verpleegkundige zijn, is dat een voor- of een nadeel als je ziek bent?
“Soms het ene, soms het andere. De vraag die veel kankerpatiënten zich stellen, ‘Waarom overkomt dit mij?’, heb ik mezelf nooit gesteld. Ik weet vanuit mijn werk dat dat gewoon dikke pech is. Die nuchtere blik vind ik een voordeel. Een nadeel is dat ik niet zo goed dingen uit handen kan geven. Dat ik nogal perfectionistisch en een beetje een controlefreak ben, maakt het natuurlijk niet makkelijker” (lacht).
Plots zit je niet meer aan het stuur, dat gevoel?
“Als patiënt word je geleefd: je agenda wordt voor jou gemaakt en je moet mee. Stap voor stap, dag per dag. Er is ook amper tijd voor andere dingen. Dat besef je trouwens pas achteraf. Op het moment zelf ben je alleen maar bezig met niet opgeven. Je hebt geen keuze.”
Wie of wat zijn echte lichtpuntjes of oppeppers voor jou?
“Mijn partner, in de eerste plaats. Hij is zorgzaam, ook op momenten dat hij het zelf moeilijk heeft. We kunnen goed praten en zijn door mijn ziekte zelfs naar elkaar toegegroeid. Ook mijn dieren bieden steun: drie katten, konijnen, cavia’s, kippen. Als ik ze aanraak of hun zotte kuren aanschouw, voel ik de stress uit mijn lijf wegvloeien. Dat zot doen, de grappige noot opzoeken, doe ik trouwens ook met mijn vriend. Lachen doet deugd, toch? Onze familie helpt ook waar ze kan en ik krijg veel steun van een aantal dichte vrienden en collega’s. En dan is er nog mijn passie voor tuinieren. In onze tuin werken ontspant me en geeft me tegelijk een energieboost. Ik doe elke dag wel een rondje langs de planten en bomen, om te zien hoe alles stilletjes aan ontwaakt en groeit. In de aarde wroeten en het leven rond me observeren – vogels, bijen, hommels, vlinders – maakt me gelukkig.”
Ook een mooi chemomutsje kon je doen opfleuren?
“Toen mijn haar begon uit te vallen, direct in hele plukken, was ik daar toch niet helemaal op voorbereid. Over mijn toeren belde ik naar het ziekenhuis en er heeft me toen iemand een reservemutsje gebracht. Diezelfde dag nog heb ik mutsjes besteld, een pruik leek me te veel gedoe. Met mutsjes kan je variëren. Je zet ze gewoon op en bent klaar. Zijn ze vuil? Dan drop je ze in de wasmachine. Ik had na een tijdje een heel assortiment, in allerlei kleuren en patronen. Ik matchte ze graag met mijn outfit, want dan voelde ik me beter. Met een mooi mutsje, een leuke outfit en goeie accessoires durf je weer onder de mensen komen.”
Van wie kreeg jij tijdens je behandelperiode waardevolle raad?
“Zeker van het oncologisch team in het ziekenhuis, maar ook van lotgenoten. Tijdens de oncorevalidatie, bijvoorbeeld, kon ik over alles praten. Je deelt ervaringen en wisselt tips uit met elkaar. Welke raad zou ik zelf aan anderen willen geven? Luister naar je lichaam en neem rust als je het nodig hebt. Durf ‘nee’ zeggen op een uitnodiging van familie of vrienden, bijvoorbeeld, als je voelt dat het je te veel moeite zal kosten. En durf ook hulp vragen, want dat is niet vanzelfsprekend.”
En hoe was het om als model-voor-één-dag mee te werken aan de fotoshoot van Rosette La Vedette?
“Meedoen aan de fotoshoot van Rosette La Vedette leek me leuk, maar ik heb wel getwijfeld. Ik ben nogal verlegen en wist niet zeker of ik zou durven. Maar zo’n kans krijg je niet vaak en ik achtte de kans klein dat ik gekozen zou worden (lacht). Ik werd er toch uitgepikt en beleefde een heel fijne dag. Hoewel ik moe was, heb ik er toch van kunnen genieten. Ik voelde me meteen op mijn gemak en heb mooie herinneringen aan de shoot: de warme omkadering, de ervaring van geschminkt en gekleed worden, de prachtige foto’s als eindresultaat. Aanrader dus!”
[foto's: najaar '23 - interview voorjaar '24]
Als jij ook eens zo'n fotoshootdag wil meemaken met een professioneel team van fotograaf, stylist en visagist, volg on dan zeker op Facebook en Instagram. We zoeken af en toe eens modellen-voor-één-dag voor onze campagnes.