Wendy na borstkankertraject: “Ik kan al eens zeggen dat ik er goed uitzie”

Dat je wanneer je kanker hebt fysiek verandert, dat hoef je Rosette la Vedette-gezicht Wendy Vander Weerden niet te vertellen. “Het haarverlies, de extra kilo’s: ik heb het daar echt moeilijk mee gehad.” Gelukkig kan Wendy rekenen op de steun van haar psycholoog en een paar naasten, die haar helpen om met meer zachtheid naar zichzelf te kijken. 

Wendy, allereerst: hoe gaat het met je?

Wendy Vander Weerden: “Ik begin me stilaan weer mezelf te voelen na een heel pittig jaar. Ik ben intussen ook een tiental van de extra kilo’s kwijt die er tijdens mijn kankerbehandeling waren aangevlogen, dat doet deugd. En, een kleine mijlpaal toch, binnenkort ga ik voor het eerst weer naar de kapper! Ik ben mijn golvende korte coupe nog niet gewend, maar ik wil het graag weer wat lichter laten kleuren. Een beetje blonder ga ik me weer meer mezelf voelen, denk ik” (glimlacht). 

Was jij er zelf achter gekomen dat er iets niet pluis was met je gezondheid?

“De dokter voelde een knobbeltje in mijn borst tijdens een controle. Ik panikeer niet snel en dacht nog ‘dit kan mij niet overkomen’. Maar toen ik naar de gynaecoloog moest na een mammografie en punctie, stond mijn man erop mee te gaan. Toen het slecht nieuws bleek, was ik blij dat ik niet alleen was. Het heeft wel een tijdje geduurd voor het nieuws echt binnen sijpelde. Ik dacht dat het om een vergissing moest gaan, ook omdat er geen kanker voorkomt in onze familie. De chirurg had door dat het niet binnendrong, keek me recht in de ogen en zei: ‘Dit is borstkanker’. Toen na de operatie bleek dat ik ook chemotherapie moest krijgen, was dat een tweede klap. Mijn plan om na vier maanden opnieuw op de werkvloer te kunnen staan kon ik toen wel opbergen.” 

Jij had het moeilijk met de lichamelijke veranderingen door kanker, niet?

“Ik ben nogal op een verzorgd uiterlijk gesteld en toen de kilo’s eraan begonnen te vliegen, had ik het mentaal wel moeilijk. Mijn gewichtstoename komt vooral door een allergische reactie die ik heb gehad op de chemo. Door die reactie kreeg ik een longinfectie en longoedeem en kon ik amper nog ademen of stappen. Ik was aan de start van mijn traject ook erg bang om mijn haar te verliezen. Met een ijskap hebben we het proberen voorkomen, maar het heeft niet gebaat. Toen de kapper me noodgedwongen een korte coupe gaf ter voorbereiding op mijn kale hoofd, heb ik gehuild. Toen werd ik echt een kankerpatiënt.” 

Wilde je je haarverlies door chemo liefst zoveel mogelijk verbergen voor de buitenwereld?

“Ik had een supermooie pruik, waarvan je echt niet kon zien dat het niet mijn echte haar was. Het probleem was alleen dat ik er de hele tijd aan zat te prutsen omdat ik bang was dat hij niet goed zat. Uiteindelijk voelde ik me zekerder met mutsjes: oké, dan zagen de mensen wel dat ik geen haar had, maar ik moest me niet de hele tijd zorgen maken of mijn pruik wel juist zat. Ik heb uiteindelijk zelfs veel plezier gevonden in mutsjes dragen. Zoveel keuze!” 

Je belandde zelfs op intensieve zorgen, de afdeling waar je normaal als hoofdverpleegkundige werkt. Hoe was dat?

“Confronterend. Ik voelde me toen echt niet goed: mijn voeten waren dik van opgehoopt vocht, ik moest veel hoesten, was kortademig en kon amper nog bewegen. Ik was door die symptomen ook bang dat ik uitzaaiingen in mijn longen had. Gelukkig ging het ‘enkel’ om een longinfectie en vocht. Op intensieve kreeg ik hoge dosissen cortisone en voelde ik me gelukkig snel beter. Maar een paar maanden later kreeg ik alsnog een ‘klop’, zoals mijn dokter had voorspeld. De cortisone – eigenlijk een soort epo – was uitgewerkt en ik werd moe en stijf. Van die stijfheid heb ik vandaag nog last. Dat heeft te maken met de vervroegde menopauze waarin mijn lichaam op mijn 48^ste werd geforceerd. Het ging zo snel allemaal.” 

Hoe ga jij om met een moeilijke dag?

“Ik ga naar een psycholoog, die me goed helpt. Ik vind mezelf nu vaak lelijk in vergelijking met vroeger, maar zij helpt me inzien dat ik er ondanks mijn zware parcours eigenlijk heel goed uitzie. Ik kan dat nu zelfs al eens zeggen als ik voor de spiegel sta. Vroeger kon ik dat niet. Mijn psycholoog leert me om wat zachter te zijn voor mezelf. Ik krijg ook veel steun van mijn man, mijn zonen en mijn ouders. Verder kan ik enorm genieten van in onze tuin toeven met een paar van onze dichtste vrienden. De mensen bij wie ik tijdens mijn behandeling mijn mutsje durfde uitzetten. Ik houd ook van wandelen met de hond, op zijn trage snuffeltempo. En dan is er nog Yade, het kindje van mijn metekind. Yade was zes maanden oud toen ik ziek werd. Die kleine maakte mijn dag goed met niets (glimlacht): gewoon eens videobellen was genoeg. Zonder dat ze het zelf doorhad, heeft Jade mij erdoor gesleurd.” 

Hoe ging de heropstart op het werk?

“Ik ben op doktersadvies halftijds begonnen. Ik werk in de voormiddag. Fysiek lukt dat goed, maar mijn hoofd loopt wel nog snel vol. Mijn ploeg heeft goed zijn plan getrokken tijdens mijn afwezigheid. Ik zag dat eerst als een teken van mijn ‘misbaarheid’, maar collega’s zeggen me dat het net een teken is dat ik mijn werk als leidinggevende goed doe. Dat ik mijn ploeg zelfstandig heb gemaakt. Mijn kijk op mijn werk is ook veranderd. Ik probeer nog meer stil te staan bij de menselijke kant, want ik weet nu zelf hoe vervelend het voelt om pakweg zuurstof toegediend te krijgen via je neus. En zo kan ik mijn eigen ervaring inzetten om dingen ten goede te veranderen.”

En hoe was het om als model-voor-één-dag mee te werken aan de fotoshoot van Rosette La Vedette?