Samantha deelt samen met lotgenoten haar kankerverhaal in een uniek theaterstuk

Samantha (47 jaar) kreeg in 2015 de diagnose borstkanker. Nu, bijna 4 jaar later, staat ze voor het eerst op de planken met de voorstelling “Ik ben kankerpatiënt, et alors?”. Samen met een tiental lotgenoten die elkaar leerden kennen tijdens hun revalidatie in de Koninklijke Villa in Oostende, deelt ze er haar eigen ervaringen. Zonder de taboes te vermijden en mét humor. Samantha: “Ik ben vooral trots dat we daar als kankerpatiënten toch maar mooi op het podium staan, met een positieve boodschap.” 

Hoe begon jouw kankerverhaal, Samantha?

Samantha: “Ik was 43 jaar, getrouwd, had een zoon van 15 jaar oud en werkte als bediende bij de gemeente toen ik de diagnose borstkanker kreeg. Het ging om een heel agressieve kanker, maar gelukkig waren we er vroeg bij. Ik ontdekte het gezwel zelf. Ik moest een zware behandeling ondergaan: eerst een borstsparende operatie, nadien 16 keer chemo – waarvan 4 keer EC en 12 keer Taxol – 18 maal Herceptine en 33 bestralingen. Momenteel krijg ik nog anti-hormoontherapie. Dat zal wellicht nog enkele jaren duren.” 

Hoe verliep die kankerbehandeling?

“Mijn behandeling was heel zwaar, maar het is geen horrorverhaal. Ik vind het belangrijk om dat te vertellen aan anderen die de diagnose bijvoorbeeld nog maar pas kregen. Want iedereen reageert anders op de behandeling. En ieder verhaal is anders. De EC dose dense was een zware chemo, waarbij ik telkens een hele slechte week en een relatief goede week had. Ik had veel bijwerkingen van de Taxol, maar bij de meesten is dat niet het geval.

Tijdens mijn eigen kankerbehandeling is mijn broer gestorven aan longkanker. Die klap heb ik pas na m’n behandeling verwerkt. Eigenlijk vond ik de periode nadien soms zwaarder dan de behandeling zelf. Pas dan besef je écht wat de impact van de kanker is op je leven en je persoon.” 

 

Waar heb je dan vooral mee geworsteld?

“Tijdens de behandeling was ik goed op de hoogte van wat er allemaal zou gebeuren. De oncologisch verpleger legde alles van naaldje tot draadje uit. Maar op de psychische en fysieke gevolgen nadien en de bijwerkingen die je na de behandeling hebt, was ik minder voorbereid. Door die fysieke problemen ben ik nu bijvoorbeeld niet meer zo actief als voorheen.

Ik voelde me lange tijd niet meer mezelf. Na de behandeling heb ik daarom hulp gezocht bij een therapeute. Ik moest leren om mijn nieuwe ik te aanvaarden. Voorheen kon ik heel goed onthouden en multitasken, bijvoorbeeld in mijn job als bediende. Nu moet ik me echt focussen op één ding, vergeet ik meer en is mijn batterij snel leeg. Ik heb minder energie. Ik heb met de mindere dagen moeten leren omgaan.” 

 

Je trok naar de Koninklijke Villa in Oostende om te revalideren. Uit de contacten met lotgenoten daar groeide uiteindelijk een theatervoorstelling “Ik ben kankerpatiënt, et alors?”?

“Ja, ik woon zelf in Bredene en ging vlakbij revalideren in de Koninklijke Villa in Oostende. Via de coördinator hoorde ik er over de lotgenotengroep die aan een theatervoorstelling rond kankerervaringen werkte. Ilse, de initiatiefneemster, ken ik al heel lang. Zelf ben ik niet zo’n podiumspringer. Ik wilde eerst achter de schermen meewerken aan de voorstelling. Maar uiteindelijk liet ik me toch overhalen om zélf mijn brief voor te lezen op het podium. Intussen hebben we de voorstelling viermaal gespeeld in Oostende en mogen we ze ook op andere locaties in Vlaanderen brengen.” 

ik ben kankerpatient, et alors (Samantha - helemaal links op de voorste rij - in gezelschap van de groep en de 4 muzikanten, regisseur, klank/lichtman en coördinator)

 

Wat houdt de brief precies in? Is het jouw persoonlijke verhaal?

“Ja, ik had tijdens mijn behandeling bijna nooit iets op sociale media gepost over mijn kankerbehandeling. Een jaar na de diagnose besloot ik dat toch te doen. Het werd een soort brief met mijn ervaringen. Op het podium wordt het nu voorgesteld als een brief aan een vriendin die ik al een tijdje niet meer zag.” 

 

Wat willen jullie met de voorstelling bereiken?

“Met de voorstelling zamelen we geld in om de dromen waar te maken van de mensen die nu revalideren in de Koninklijke Villa. De bedoeling van het stuk is om de verschillende kanten van een kankertraject te beschrijven. Voor hulpverleners, familieleden, vrienden van kankerpatiënten, iedereen eigenlijk. Het is een bundeling van onze verschillende ervaringen. Mensen zijn vaak bang om iets verkeerd te zeggen tegen kankerpatiënten. Ze weten niet hoe ze ermee moeten omgaan. Wij maken kanker bespreekbaar, ook de taboes. Humor en kunnen blijven lachen zijn daarin zeker belangrijk.” 

 

Wat haalde je zélf uit de voorstelling?

“Ik leerde vooral dat er grote contrasten zijn in de ervaringen van patiënten. Veel hangt af van het ziekenhuis waar je terechtkomt. Zo besefte ik dat ik veel geluk had met de hulpverleners die mij door de behandeling hielpen. Uiteindelijk ben ik vooral trots dat we een positieve boodschap brengen in de voorstelling, en trots dat we er allemaal toch maar mooi stáán als kankerpatiënten.

Zelf heb ik enorm veel gehad aan de voorstelling. Het was bijna een vorm van therapie. Iedereen brengt zijn verhaal mee en je put veel steun en troost uit het delen van je ervaringen. Bij momenten vond ik het wel zwaar, omdat ik zelf mijn behandeling al achter de rug had en toch geconfronteerd bleef worden met kanker door de verhalen van de anderen. Maar ik ben blij dat ik ben blijven gaan.” 

 chemo mutsjes rosette la vedette

 (Voor, tijdens en na haar chemotherapie.  "Deze fotocollage noem ik 'de 4 jaargetijden'", lacht Samantha.)

Heeft je kankertraject jouw kijk veranderd op bepaalde dingen?

“Ja, misschien wel. Er is het besef dat je van elke dag moet genieten. Iedereen weet dat eigenlijk wel, maar meestal schuif je dat toch wat opzij. Ik sta nu bewuster stil bij de kleine gelukjes: genieten van de natuur, fietsen … en uiteraard mijn gezinsgeluk. Zaken waarover ik me vroeger druk kon maken, vind ik nu minder van belang.

Zo was ik er tijdens mijn kankerbehandeling het hart van in dat ik mijn haar verloor. Ik had mooie, lange haren. Toen ik mijn haar verloor door chemo, droeg ik eerst een pruik, maar dat vond ik niet praktisch. Met de mutsjes van Rosette la Vedette voelde ik me meer op mijn gemak. Gek genoeg durfde ik, toen mijn haar terug groeide, eerst zelfs niet meer naar buiten zonder mutsje. Intussen is mijn haar weer bijna even lang als vroeger, al is het minder vol en brozer. Maar nu besef ik dat dat niet zo belangrijk is.” 

 

Met de opbrengt van de voorstelling zamelen jullie geld in om dromen waar te maken van kankerpatiënten. Wat is jouw eigen droom?

“Dat ik nog zo lang mogelijk bij mijn gezin, familie en vrienden kan zijn. Niks spectaculairs, maar uiteindelijk is dat het allerbelangrijkste.” 

 

Ten slotte, welke raad zou je geven aan lotgenoten die net hun diagnose kregen?

“Dat ze zich vooral niet mogen laten overstelpen door negatieve verhalen. Een kankertraject verschilt van persoon tot persoon. Blijf dus weg van de horrorverhalen. Natuurlijk is elk kankerverhaal zwaar, maar het is geen horror.”

 

Benieuwd naar de voorstelling "Ik ben kankerpatiënt, et alors?"* Het stuk wordt nog een paar keer opgevoerd. Alle info vind je op hun Facebookpagina.  Bekijk ook de reportage van Focus/AVS voor korte fragmentjes en interviews.

*Grappig detail: "et alors" kunnen de West-Vlamingen onder ons ook lezen als "é j'al oar?", wat zoveel betekent als "Heb je al je haar terug?", een o zo herkenbare vraag.

 

overview