Joke: “Zachtjes blijven bewegen tijdens mijn behandeling heeft me zeker geholpen”

“Ik probeer altijd te kijken naar wat er is.” Rosette la Vedette-gezicht Joke Peirlinck (30) ging haar kankerdiagnose zo positief én sportief mogelijk tegemoet, een houding die haar zowel fysiek als mentaal heeft geholpen. “Volg je eigen verhaal en focus op de lichtpuntjes, niet op de slechte ervaringen van iemand anders.” 

Joke, hoe gaat het vandaag met jou? Is jouw behandeling intussen achter de rug?

Joke Peirlinck: “De chemotherapie is inderdaad voorbij, ik krijg wel nog immunotherapie. Het gaat wel goed. Sinds kort ben ik een paar uur per dag weer aan het werk. Ik werk als kwaliteitsmanager voor een supermarktketen en mag rustig opstarten met administratieve taken. Ik had nooit verwacht zoveel steun te krijgen van mijn werkgever, maar mijn collega’s zijn heel begripvol. Dat doet deugd.”

Vertel eens: hoe kwam je erachter dat je borstkanker had?

“Ik had iets gevoeld in mijn borst na het douchen en m’n buikgevoel zei meteen: ‘Dit is niet goed’. Ik heb altijd veel klierweefsel en knobbels gehad in mijn borsten, maar dit keer voelde het anders. Ik was er ook ‘wakker’ voor, want ik ben mijn papa verloren door kanker. De twee weken tot de diagnose waren de hel. Ik ben blijven werken om mijn gedachten te verzetten, maar dat hielp maar half. Toen het nieuws kwam dat de kanker lokaal zat en te genezen was, kon ik weer ademen.” 

Er stond je wel een stevig behandeltraject te wachten. Hoe heb je die tijd beleefd?

“Redelijk goed. Ik ben blijven sporten, wellicht omdat ik niet echt wou toegeven dat ik ziek was. Dat ging natuurlijk niet zo vlot: soms werd ik al mottig na tien minuutjes joggen op de loopband. Ik heb twee jonge kinderen, en zij hielpen mij doorzetten. Ik ben altijd blijven opstaan om hen naar school te brengen. We hebben de kinderen ook, op hun niveau, ingelicht over wat er gaande was. Mijn zoon is nogal bij de pinken en wil alles goed begrijpen. Mijn partner heeft me ook goed gesteund. Ik weet dat hij soms meer stress had dan hij aan mij liet zien.” 

Blijven bewegen als je kanker hebt: hoe pak je dat aan?

“Ik ben altijd sportief geweest. Tijdens mijn behandeling volgde ik op aanraden van de borstverpleegkundige oncofit, een programma bij een kinesist die me persoonlijk begeleidde. Ik bleef ook, op een lager pitje weliswaar, spieroefeningen doen. Twee tot drie keer per week zachtjes bewegen heeft me zeker geholpen, ook mentaal. Ik ben ook zachtjesaan weer beginnen zwemmen. Niet te snel, om mijn hartslag onder controle te houden. Intussen heb ik de kaap van duizend meter gerond en dat voelt als een overwinning. Als ik binnen een paar maanden ook weer mijn danslessen zou kunnen oppikken, dan ben ik helemaal content. Ik heb er vrede mee dat mijn lichaam veranderd is door mijn behandelingen. Elke keer als ik gesport heb, voel ik me vooral heel fier.” 

Je klinkt als een doorzetter en positivo. Ben je dat die hele periode gebleven?

“Ik probeer toch altijd te kijken naar wat er is, ja. Op een mindere dag trok ik me op aan de aanwezigheid van de kindjes en kon ik zonder moeite rusten in de zetel met een serie. Ook het gezelschap van mijn labradoodle deed me deugd. Als ik lag te slapen, kwam zij regelmatig met haar snuit in mijn gezicht wroeten. Als om te vragen: ‘Alles oké?’ Ik kon ook echt genieten van onze miniwandelingetjes in de tuin.” 

Zijn er nog dingen – of mensen – die jou tijdens je behandeling door een moeilijke dag konden helpen?

“Ik ben verrast door de mama van de beste vriend van mijn zoon. Als vanzelf, zonder dat ik iets moest vragen, hielp zij mij met van alles. Een portie eten maken en bij ons afleveren, bijvoorbeeld. Daar is een mooie vriendschap uit gegroeid. Da’s wel een tip voor ‘omstanders’: steek je handen uit de mouwen en doe iets als iemand in je omgeving ziek is. Eten maken, het gras afrijden, meegaan naar een behandeling, wat dan ook. Weinig mensen vragen zelf om hulp.” 

Je bent vrij snel weer aan de slag gegaan. Was je zelf vragende partij?

“Na het einde van mijn chemotraject was ik al aan het vissen bij de dokter wanneer ik weer aan het werk kon. ‘Eind april’, vertelden ze me. Maar in januari voelde ik de verveling al (lacht), dus ik ben in overleg met mijn werk vroeger opgestart. Een paar uur per dag, van thuis uit. Ik doe ook nog niet mee aan de vergadercultuur die bij mijn job hoort, dat is nog te uitputtend. Ik ben ook niet van plan om voltijds terug te keren.” 

Is je kijk op werk, en bij uitbreiding het leven, dan veranderd sinds kanker op je pad kwam?

“De woensdagmiddagen met mijn kinderen ga ik mezelf alleszins gunnen vanaf nu. En een beetje meer tijd voor mezelf reserveren: een yogales doen met een vriendin, een babysit regelen en uit eten gaan met mijn partner. Ik merk ook dat mijn kankerervaring me geduldiger heeft gestemd. Ik kan me niet meer over alles druk maken. Ik denk dus dat ik zo stilaan weer in het leven kan rollen, met een aantal kleine aanpassingen. Ik hoop dat ik de zorgen over herval beperkt kan houden: ik wil de angst niet laten overheersen. Daarvoor is het belangrijk dat je je eigen verhaal volgt, denk ik: dat je focust op de lichtpuntjes en je niet laat meeslepen door de slechte verhalen die de ronde doen over kanker.”