Rosette La Vedette-gezicht Tamara Laanen is even optimistisch als haar foto’s doen vermoeden. “Ik heb er nooit bij stilgestaan dat mijn kankerverhaal wel eens slecht zou kunnen aflopen. Ik dacht: ‘Ik ga gewoon de dokters hun werk laten doen’.” Op één puntje deed Tamara toch haar eigen zin: ze ging best snel weer fulltime aan de slag.
Dag Tamara, we spreken jou tijdens je lunchpauze op het werk. Hoe gaat het?
Tamara Laanen: “Ik ben opnieuw voltijds aan het werk en voel me goed. Bijna weer helemaal de oude, zelfs. De dokters hadden me aangeraden om deeltijds op te starten, maar dat is in mijn functie als teamverantwoordelijke niet haalbaar. Ik zou hetzelfde werk gewoon in minder tijd moeten doen. Voor mij was het dus ofwel fulltime werken, ofwel niet werken.”
Je was negen maanden out door borstkanker. Hoe kwam jouw diagnose binnen?
“Het nieuws kwam niet echt als een verrassing. Borstkanker zit in de familie dus ik werd al regelmatig gescreend. Toen ik steken en jeuk in mijn borst begon te voelen en merkte dat mijn tepel ingetrokken was, wist ik het eigenlijk al. Ik denk dat ik kalm kon blijven onder het nieuws omdat ik zo positief ingesteld ben. Ik heb er nooit, geen moment, bij stilgestaan dat het wel eens slecht zou kunnen aflopen. Ik dacht: ‘Ik ga gewoon de dokters hun werk laten doen’.”
Jij hebt de situatie dus eerder rationeel benaderd?
“Ik pak de dingen graag feitelijk aan, ja. Misschien laat ik emoties soms zelfs te weinig toe: ik krop wel eens wat op. De oncologisch psycholoog heb ik al na twee sessies afgewimpeld (glimlacht). Voor mij werkte dat niet, maar ik begrijp heel goed dat andere mensen daar net veel steun in kunnen vinden. Iedereen is anders en heeft andere dingen nodig. Mijn rationeel kantje had wel een paar voordelen, denk ik: doordat ik niet echt angstig was, was mijn gezin dat ook niet. Onze zoon, een tiener, hebben we ook gewoon alles verteld, op een open manier. Ik heb trouwens heel veel aan mijn man en zoon gehad tijdens mijn behandeling. En aan mijn moeder, die vaak langskwam zodat ik niet elke dag alleen thuis zat.”
Kon je ook hulp aanvaarden?
“Ik wilde geen patiënt zijn, dus heb ik zo snel mogelijk het huishouden en zo opnieuw zelf opgepikt. In de zetel zitten lukte mij niet zo goed. Eigenlijk heb ik mezelf toen gepusht. Of dat goed is, weet ik niet. Maar het werkte wel voor mij. Wat ik nu anders zou doen? Ik zou mensen eens vaker laten vragen ‘hoe gaat het?’. Doordat ik die patiëntrol zo uit de weg ging, was daar weinig ruimte voor.”
Het kriebelde bij jou vrij snel om weer te beginnen werken, niet?
“Ik doe mijn job ongelofelijk graag. Ik ben hoofd sales bij een financiële multinational. Mensen coachen en hen zien groeien: heerlijk vind ik dat. Na negen maanden out door kanker had ik dus zin om er weer in te vliegen. In het begin van mijn ziekteverlof vond ik het trouwens moeilijk om het werk te lossen, ook omdat ik me niet zo ziek voelde. Ik wist niet goed wat gedaan met mijn tijd. Maar het is me uiteindelijk toch gelukt om los te laten. Ik heb het omgedraaid, en heb die time-out voor mezelf gekaderd als me-time.”
Kanker als me-time, dat hebben we nog niet vaak gehoord.
“Mezelf vooropstellen was niet makkelijk voor mij. Het voelde een beetje egoïstisch, al is dat onzin natuurlijk. Ik heb tijdens mijn ziekteperiode onder andere tijd genomen voor interieurprojectjes: vooral oude meubels opknappen doe ik graag. Ook ging ik graag wandelen met mijn twee honden. Ik noem mijn honden wel eens mijn ‘wandelende dagboeken’ (lacht). Ik ben niet zo’n babbelaar, maar aan hen kon ik alles vertellen. Zij konden alleen maar luisteren, dat deed wel deugd. Toen ik te moe was om te wandelen, hing ik wat rond in de tuin met hen. Voor al dat soort dingen is nu weer minder tijd. Voorrang geven aan mezelf: het zal een oefening blijven.”
Hoe lukt het intussen op het werk?
“Ik zit al vrij snel weer in de routine van voor ik ziek was. Mijn job geeft me nog steeds energie, dus dat voelt goed. In mijn functie moet ik veel reizen, vroeger zat ik bijna elke week op een vliegtuig. Intussen staan de eerste werkreizen al weer ingeboekt, ik ben benieuwd of ik dat ritme zal aankunnen. Maar gelukkig heb ik een heel open en flexibele werkgever en voel ik veel steun van mijn collega’s.”
Mentaal klink je heel stabiel. Hoe voel je je fysiek na de kanker?
“Mijn lichaam is veel veranderd en dat vind ik wel lastig: ik ben mijn haar verloren en ben ook zwaarder geworden. Mijn behandeling heeft me vervroegd in de menopauze gebracht en me dus tien jaar vooruit gekatapulteerd. Dat zorgt voor veel spier- en gewrichtspijn en daar weten de dokters geen goed antwoord op. Dus lees ik me zelf in rond het onderwerp, volg webinars, test dingen uit. Zo weet ik nu dat dagelijks bewegen helpt. Ik volg yoga, iets waar ik voor kanker zelfs nooit aan gedacht zou hebben (lacht) en doe verstevigende oefeningen tegen osteoporose. Ik heb er intussen een beetje een missie van gemaakt om lawaai te maken rond de impact van een vervroegde menopauze. Zo kan ik andere vrouwen misschien helpen.”
Je haarverlies ben ‘te lijf gegaan’ met kleurrijke chemomutsjes. Een bewuste keuze?
“Via een vriendin had ik Rosette La Vedette leren kennen. Ik vond het fijn hoe comfortabel de mutsjes voelden en hoeveel kleurtjes en prints ik kon kiezen. Ik was wat grauw door de chemo en heb toen veel kleur gedragen. Dan voelde ik me gezonder.”
Wat is jouw tip voor lotgenoten?
“Neem het dag per dag, soms zelfs uur per uur. Loop niet te stressen over iets wat volgende week moet gebeuren, een behandeling of onderzoek bijvoorbeeld, want dat heeft geen zin. Doe het rustig aan, stap voor stap. Ik zou er zelf nog iets van kunnen leren ” (lacht).
En hoe was het om als model-voor-één-dag mee te werken aan de fotoshoot van Rosette La Vedette?
Tamara: “Toen ik de oproep zag voor kandidaten voor een fotosessie met ‘echte mensen’, was ik meteen enthousiast. Ja, het was ver buiten mijn comfortzone, maar het leek me ook superleuk. Het idee een positieve herinnering te kunnen koppelen aan een moeilijke periode, sprak me aan. En het was zo leuk! Ik voelde me een deel van de familie op de set en de foto’s zijn echt mooi. Ik mag wel zeggen dat ik door mijn ziekte meer lef heb gekregen. Ik zeg vaker: ‘laat ik dat maar gewoon eens doen’. Ik sta sterker in mijn schoenen, omdat ik dit zonder al te veel kleerscheuren overleefd heb. Wat kan mij nu nog deren?”
[foto's: najaar '23 - interview voorjaar '24]
Als jij ook eens zo'n fotoshootdag wil meemaken met een professioneel team van fotograaf, stylist en visagist, volg on dan zeker op Facebook en Instagram. We zoeken af en toe eens modellen-voor-één-dag voor onze campagnes.