INTERVIEWREEKS: MIJN BUDDY & IK - Dat ze met haar gat in de boter gevallen is, zegt Severine Deloof halfweg ons gesprek. Het valt niet meteen te rijmen met borstkanker en met de rollercoaster van behandelingen en ingrepen nadien. Maar Severine heeft het over de eindeloze stroom berichtjes, kaartjes en steun die ze uit allerlei hoeken kreeg. Ook haar fietsmaatjes Ilse en Steven steunden haar door dik en dun.
Knobbeltje in de borst
Op 9 juni 2020 voelde Severine een knobbeltje in haar borst. Op 10 juni wist ze dat het een kwaadaardig gezwel was en twee dagen later ging ze de eerste keer bij de oncoloog langs. Severine: “Ik vertelde al snel aan Ilse wat er gaande was, omdat zij een goede vriendin is en ik mijn verhaal kwijt wilde. Op 26 juni had ik mijn eerste chemo. Daarvoor moest ik een katheter laten plaatsen. Ik zag dat helemaal niet zitten en wilde volledig verdoofd worden voor de ingreep. Fietsvriend Steven, een verpleegkundige, wist me toch te overtuigen om de ingreep onder lokale verdoving te doen. Hij bleef de hele tijd bij me. De week erna zocht hij me nog een paar keer op om de wonde te controleren en te praten. Er komt veel nieuwe info op je af en iemand die in de medische sector werkt begrijpt dan beter wat er speelt. En er was nog een derde fietsvriend van fietsgroep ‘Zwefie’, ‘Zwevegem fietst’, die veel voor me betekend heeft: Kathleen, die zelf borstkanker gehad heeft en me vergezelde naar de consultaties bij de oncoloog.”
Steun op alle vlak
“Ik was bij de start erg geschrokken door het nieuws”, vertelt Ilse Vercaempst. Tijdens de lockdown fietsten we tweemaal per week samen als voorbereiding op de fietsreis naar de Mont Ventoux die we die zomer zouden doen. Ik vond het jammer voor Severine dat ze zo veel zou moeten missen, maar ik heb geen moment gedacht dat het niet goed zou komen. Dat Severine zelf zo positief is, helpt enorm. En doordat ze zelf heel open is, kunnen we over alles babbelen.” Steven Declercq: “Omdat ik in de zorg werk, bekijk ik het kankertraject op een andere manier, misschien net iets technischer dan iemand anders. Ik werk als verpleegkundige in het operatiekwartier, maar ik kon schuiven in de planning zodat ik bij Severine kon zijn op bepaalde momenten in haar behandeling. Zelf ben ik niet zo sterk in het emotionele aspect. Maar dat is niet erg. Onze groep fietsvrienden is zo divers dat er voor iedereen wel een rol weggelegd is: iedereen steunt op zijn manier.”
Café latte en kletsen
Tijdens de eerste chemo gaf Steven de inspuitingen bij Severine thuis. Bij haar operaties – een dubbele borstamputatie en een ingreep om eierstokken en eileiders te verwijderen – kwam hij langs in het operatiekwartier. En in het ziekenhuis bezocht hij haar elke dag op de kamer, soms met een lekkere café latte. “Door zijn positieve ingesteldheid kon hij me altijd opbeuren”, aldus Severine. Met Ilse gaat Severine vaak wandelen. “Ik vind het belangrijk om actief te blijven en ga elke dag minstens tien kilometer wandelen”, vertelt ze. “De buitenlucht doet deugd en zorgt ervoor dat ik minder last heb van migraine. Fietsen is moeilijker, omdat de chemo mijn evenwichtsgevoel beïnvloedt. Als ik met Ilse ga wandelen, dan tetteren we honderduit. Ilse stuurt me voor elke chemo, elk ziekenhuisbezoek of elke operatie wat extra moed. Haar berichtjes en attenties betekenen veel voor mij. Na mijn eerste operatie kwam Ilse ook op ziekenbezoek. Terwijl we kletsten, deed zij m’n strijk.”
To do: Mont Ventoux!
Voor de trip naar de Mont Ventoux moest Severine verstek laten gaan. Maar de fietsvrienden verrasten haar met een foto op de top: iedereen hield een letter van Severines naam of een hartje vast. Ilse lacht: “De letters zaten in een rugzakje dat Christophe droeg. Aan Chalet Reynard, op een hoogte van 1.417 meter, had hij zo veel krampen door de hitte dat hij eraan dacht om te stoppen. Maar toen bedacht hij dat hij die letters bijhad en dus moest doorzetten om Severine mee boven te krijgen.” In 2021 wordt Girona de fietsbestemming van Zwefie. “Ik ben nog tot in juni in behandeling”, vertelt Severine. “Omdat ik niet in het rood mag gaan, kan ik me dus niet voorbereiden op zo’n fietsreis. De vermoeidheid weegt momenteel door, door de opstapeling van chemokuur na chemokuur. Dus ik ga luisteren naar mijn lichaam en geen zware fietsinspanningen doen dit jaar. Wie weet volgend jaar. De Mont Ventoux loopt niet weg: hij blijft op mijn to-dolijstje staan!” Ilse voegt toe: “Ik had gezworen dat ik die nooit meer op zou fietsen, maar samen met Severine wil ik de uitdaging nog eens aangaan”(lacht).
[interview voorjaar 2021]