Hoe studente Christine de klik maakte om haar haarverlies door alopecia areata te aanvaarden

Leuk is dat niet, als jonge puber merken dat je haar verliest. Als het verdict alopecia areata valt, weet je bovendien dat het wellicht nooit overgaat. Dan loont het de moeite om, net als Christine, de klik te maken en los te laten. “Ik schoor mijn hoofd kaal en mijn leven werd makkelijker.”

 

Liever kaal dan een paar plukjes

Toen Christine Vantomme (19) veertien jaar oud was, begon ze wat plukjes haar te verliezen. “Naast haarverlies had ik ook een allergie ontwikkeld. Het duurde even tot we wisten wat er aan de hand was. Mijn mama, die dokter is, wist het aanvankelijk ook niet. Na een tijdje zijn we erachter gekomen dat ik de immuunziekte alopecia areata had.” Verschillende keren viel Christines haar ineens bijna helemaal uit, waarna het terug groeide. 

alopecia haarwerk

Maar twee jaar geleden was het echt erg, weet Christine nog, en toen nam ze een radicale beslissing. “Ik heb toen beslist om m’n hoofd kaal te scheren.” Een hele stap, geeft Christine toe. “Je klampt je zo vast aan die weinige plukjes haar die je nog hebt. Je haar is toch een deel van jezelf.” Maar haar kale plekken wegmoffelen was een hele klus en de vrees dat mensen haar probleem zouden opmerken werd te groot.

 

Vooruit met een kaal kopje, dankzij het juiste advies

“Toen al mijn haar afgeschoren was, kon ik me helemaal in de alternatieven verdiepen. Wij wonen in Antwerpen, maar na wat opzoekingswerk kwamen we in Gent terecht, bij Jasmine van Haardecor. Ik werd daar enorm hartelijk ontvangen in een heel huiselijke omgeving. Jasmine was net wie ik nodig had op dat moment: iemand die luisterde en me adviseerde, met veel kennis van zaken.”

Die eerste pruik was een verademing, weet Christine nog. “Ik herinner me nog dat ik dacht: Ik ben weer mooi. De dermatoloog heeft me ook heel veel uitleg gegeven en me heel eerlijk gezegd dat er voor mijn ziekte geen geneesmiddel bestaat. Toen wist ik dat ik een klik moest maken en loslaten. Ik hoop er niet meer op dat mijn haar ooit nog terug groeit.” Vandaag kan Christine zeggen dat ze zich verzoend heeft met haar ziekte. Ze is een zorgeloze jonge studente chemie die zin heeft in ’t leven.

 alopecia mutsje pruik

Een mutsje als modeaccessoire

“Met een pruik is mijn leven makkelijker dan voordien. Toen ik mijn haar nog had, maakte ik me constant zorgen dat mensen mijn kale plekken zouden opmerken. En hele plukken haar verliezen onder de douche was ook geen pretje.” De eerste pruik die Christine kocht leunde heel dicht aan bij haar echte haar. “Nu heb ik ook een pruik in een donkerdere bobcoupe en zelfs een langer model met blond haar. Ik vind het wel leuk om daarmee te spelen en mensen een beetje om de tuin te leiden” (lacht). 

Mutsjes vormen intussen ook een vast onderdeel van Christines garderobe. “Ze zitten gewoon veel comfortabeler dan een pruik en je kunt ze moeiteloos inzetten als modeaccessoire.” In het begin droeg Christine ze vooral thuis of om een boodschap te doen. Intussen draagt ze er zonder moeite eentje tijdens een hoorcollege aan de unief.

 alopecia areata bij dames

Open kaart over haar alopecia areata

Hoe gaan Christines vrienden om met een onbekende ziekte als alopecia areata? “In mijn middelbareschooltijd wisten enkel mijn beste vrienden van mijn probleem. Voor de anderen hield ik het angstvallig verborgen. Toen ik aan de universiteit begon heb ik beslist om meteen open kaart te spelen. Niet dat ik het meteen aan iedereen vertelde, maar als het in het gesprek paste liet ik het gewoon even vallen: ‘Trouwens, ik draag een pruik’. Door er zelf ontspannen mee om te gaan, doen mijn vrienden er ook niet raar over.” Ook Christines vriend vindt het doodnormaal. “Hij zegt dat hij mij altijd mooi vindt, dat doet deugd.”

 haarverlies alopecia behandeling

"Het is maar haar"

Christine toont dat het leven eenvoudiger is met wat relativeringszin. “Weet je wat? Het is maar haar! Ik ben dankbaar dat ik op alle andere vlakken gezond ben. Er zijn zoveel ergere immuunziektes. En ik ben blij dat ik mijn wimpers en wenkbrauwen nog heb.” Christine voelt hoe ze nu veel sterker in haar schoenen staat dan een paar jaar geleden. “Ik kan nu zeggen dat ik mezelf best knap vind. Ik krijg ook vaak complimenten over mijn pruiken. Vriendinnen zeggen dat ze dromen van zulk mooi gestyled haar” (lacht). 

Behoefte om ‘lotgenoten’ op te zoeken heeft Christine niet. “Mijn ouders en mijn vrienden hebben mij altijd de steun gegeven die ik nodig had. Dat zou ik anderen met alopecia zeker aanraden: houd de mensen die je graag zien heel dichtbij en wees jezelf. Dan lukt het wel. Wat jou de moeite waard maakt, zit niet aan de buitenkant. Met haar heeft dat helemaal niets te maken.”

Benieuwd naar nóg meer getuigenissen zoals dit interview met Christine? Je leest ze allemaal in onze rubriek 'Persoonlijke verhalen' op onze blog

overview