INTERVIEWREEKS: MIJN BUDDY & IK - Heidi Van Herweghe en Karen Deflo werkten samen op de hr-afdeling van een bedrijf toen ze in 2014 met enkele dagen verschil allebei de diagnose van borstkanker kregen. De diagnose en de rollercoaster van behandelingen nadien brachten hen dichter bij elkaar. Intussen werken ze niet meer samen, maar de band blijft.
“Toen ik ik tijdens het douchen een knobbeltje in mijn borst voelde, maakte ik meteen een afspraak bij de huisarts”, steekt Karen van wal. “Toen het verdict kanker viel, stapte ik op een achtbaan waarvan ik niet wist waarheen die zou leiden en wanneer ik eraf zou kunnen stappen. Ik maakte deel uit van een klein team van zes vrouwen op een hr-afdeling. Toen ik het knobbeltje voelde, heb ik dat meteen gedeeld met de collega’s.” Heidi pikt in: “Door Karens verhaal was ik zelf extra waakzaam. Zo ontdekte ik enkele dagen later zelf een knobbeltje ter grootte van een knikker in mijn borst. Ik belde onmiddellijk voor een afspraak bij de radioloog en wist de volgende dag al dat het niet goed was. Ironisch genoeg is het door Karens verhaal dat ik zelf zo snel de kanker ontdekte. Ik ben haar daar nog altijd heel dankbaar voor.”
Steun van een lotgenoot met dezelfde diagnose
“Bovendien was het voor mij een cadeau om niet alleen door het hele proces te moeten gaan”, aldus Heidi. “Karen en ik hadden niet hetzelfde type borstkanker en onze behandeling liep anders, maar toch.” Karen vertelt: “Bij de start had Heidi op maandag chemo en ik op donderdag. Ik stuurde op maandagmorgen een berichtje om Heidi succes te wensen. Ik wist dat ik haar dan met rust moest laten, omdat de chemo behoorlijk zwaar was. Op woensdag hoorden we elkaar, en op donderdag had ik mijn kuur. Er was niemand die zo goed begreep hoe ik me voelde als Heidi. We hadden veel steun aan elkaar. Kanker heeft naast een fysieke ook een grote mentale impact. Die vond ik eerlijk gezegd nog veel zwaarder.” Heidi beaamt: “Op momenten dat ik bang was of enge onderzoeken moest doen, dacht ik vaak: ‘komaan, Karen heeft dat ook al gedaan of ervaren’. Dat hielp me. Ik voelde me minder alleen.”
Blog met de collega’s
Het nieuws dat twee collega’s – van nog maar 37 en 40 jaar oud – in hetzelfde kleine team kanker hadden, sloeg in als een bom op het werk. Het team waar Karen en Heidi deel van uitmaakten begon een blog om de twee op de hoogte te kunnen houden. Karen: “Wij waren allebei een jaar out, dus het was leuk om bij te blijven en contact te houden.” “Het ging zeker niet enkel over onze kanker”, vult Heidi aan. “We wilden allebei niet dat het een klaagzang zou worden. We hebben de blog benut als iets positiefs, iets wat ons energie gaf. Al konden we het gerust delen wanneer het moeilijk liep.” Karen: “We staan allebei positief in het leven. Ik had misschien nog meer dan Heidi nood aan het contact met de collega’s.” Heidi bevestigt: “Ik plooide meer terug op de cocon van mijn familie en vrienden. Maar we waren allebei vastbesloten om ervoor te vechten. We gingen samen naar de pop-up van Rosette la Vedette omdat we wilden vechten in stijl. Samen mutsjes passen, dat was een leuk moment.”
Niet meer dezelfde sinds de behandeling
“Tijdens de behandeling hoorden we elkaar regelmatig. Heb jij ook zo’n slechte smaak? Kan jij eten? Hoe moet ik die vergoeding aanvragen? We konden voor alles bij elkaar te rade gaan.” Na een jaar thuiszitten konden Heidi en Karen op exact dezelfde dag weer starten met werken. Heidi: “We hadden een traktatie mee voor de collega’s om ze te bedanken voor alle steun.” “Ons bureau was versierd met ballonnen”, vult Karen aan. “Het was een mooi moment. Toch ben je niet de persoon en collega die je voor de kanker was. Het hielp mij bij m’n werkhervatting dat Heidi precies hetzelfde voelde. Zij wist als geen ander dat mijn energieniveau niet was zoals voorheen.” Heidi: “Dat Karen in hetzelfde schuitje zat, heeft mij geholpen om mijn grenzen te bewaken. Karen startte geleidelijk op. Daarom was het voor mij makkelijker om dat ook te doen.”
Leren vertragen na borstkanker
“Ik kijk naar mijn kankertraject terug met een gevoel van dankbaarheid”, besluit Heidi. “Ik ben dankbaar omdat ik zo goed omringd ben door mijn gezin en vrienden. Als je je slecht voelt na de chemo en de buurvrouw brengt eten voor jou en je gezin, dan is dat fantastisch. Naast alle berichtjes en kaartjes helpen de concrete dingen je heel erg op zo’n moment. Nu probeer ik zelf bewuster tijd te maken voor anderen. En ik heb leren vertragen. Ervoor plande ik mijn agenda boordevol. Nu houd ik altijd een extra dosis energie in mijn handtas, voor als het nodig is.” [interview voorjaar 2021]
Benieuwd naar nóg meer getuigenissen zoals dit interview met Heidi & Karen? Je leest ze allemaal in onze rubriek 'Persoonlijke verhalen' op onze blog.