Lilian en Joanna: Hoe ervaar je de roze babywolk als je kanker hebt?

Tijdens je zwangerschap denk je maar aan één ding: dat baby’tje dat straks al jouw aandacht opeist. Helemaal terecht natuurlijk! Maar voor sommige kersverse mama’s is dat toch even anders. Bij Joanna en Lilian, allebei klant van Rosette la Vedette, moest de roze babywolk plaats maken voor een donkere kankerwolk. Hoe gingen zij als jonge mama om met hun kankerdiagnose? Hoe zorgden zij tijdens hun behandeling voor hun kindje maar ook voor zichzelf? Tijd voor een dubbelinterview over het beste en het slechtste dat hen kon overkomen. 

Knobbeltjes in borst en oksel

Joanna Helmonds (33) uit Prinsenbeek voelde tijdens haar tweede zwangerschap dat haar rechterborst gespannen stond. Ze maakte zich aanvankelijk niet meteen zorgen, tot ze op aanraden van haar schoonmoeder toch naar de dokter ging. Die voelde knobbeltjes in Joanna’s borst en oksel, maar dacht dat het cystes waren. Een echografie bij de radioloog deed helaas erger vermoeden. Joanna: “Al snel werd beslist dat ik zou moeten bevallen op 37 weken, zodat ik zo snel mogelijk alle noodzakelijke onderzoeken zou kunnen ondergaan. Een scan is geen optie als je zwanger bent.”

 zwangerschap tijdens chemotherapie

“We kregen een weekend om ons baby’tje te leren kennen en daarna moest ik meteen naar het ziekenhuis voor allerlei afspraken.” (Joanna)

 

Amper post-bevallingsroes

“Ondanks de onzekere omstandigheden en de inleiding verliep de bevalling precies zoals we hadden gehoopt. Het werd een badbevalling en ik kijk er heel positief op terug”, vertelt Joanna. Maar de post-bevallingsroes duurde niet lang. “We kregen een weekend om ons baby’tje te leren kennen en daarna moest ik meteen naar het ziekenhuis voor allerlei afspraken. Door een PET-scan met radioactieve stof mocht ik veertien uur lang niet bij mijn kinderen zijn. Dat was heftig.” En dan moest de uitslag nog komen: “Ik bleek de meest agressieve vorm van borstkanker te hebben, gelukkig wel zonder uitzaaiingen.”

 

Kersverse mama in overlevingsmodus

Lilian Van der Kooi (31) woont in een dorpje in Noord-Holland. “In juli 2019 is mijn tweede kindje geboren. Ik gaf geen borstvoeding maar had twee weken last van stuwing in mijn linkerborst. Aanvankelijk maakte ik me daar weinig zorgen over, want dat kon een ontstoken borstkliertje zijn. Toen ik een paar weken later bij mijn huisarts was, wou die toch een aantal onderzoeken laten uitvoeren.” Begin september kreeg Lilian de diagnose borstkanker. “De grond onder mijn voeten was weg. Ook van de roze babywolk bleef niets meer over. Al onze plannen vielen in duigen. Toch probeerde ik de negatieve gedachten te beperken. Mijn overlevingsstand ging meteen aan.”

chemo zwangerschap kanker

 “Dat je lichaam eerst iets heel moois brengt en je daarna met het ergste opscheept. Dat accepteer je niet zomaar.” (Lilian)

 

Moedermelk voor wetenschappelijk onderzoek

Ook Joanna moest meteen met chemo starten, en dat is niet compatibel met borstvoeding. “Voor mij is zelf voeden wel belangrijk. Ik heb dan ook beslist om mijn melkproductie tijdens de behandelingen op peil te houden, zodat ik na de chemo mijn baby zou kunnen voeden. Dat is gelukt en het geeft me zo’n fijn gevoel.” Omdat er nog niet zoveel kennis is over de effecten van chemo op moedermelk, nam Joanna deel aan een wetenschappelijk onderzoek. Ze stond tijdens haar chemokuren afgekolfde melk af en hoopt zo haar steentje bij te dragen. “Dat heeft me echt positieve energie gegeven.”

 

Een baby en kanker: het beste en het slechtste

De tegenstrijdigheid van hun situatie is bijzonder intens, aldus de dames. Joanna: “De liefde en het geluksgevoel dat je ervaart tegenover die angst, dat valt heel moeilijk met elkaar te rijmen.” Ook voor Lilian was het amper te bevatten: “Dat je lichaam eerst iets heel moois brengt en je daarna met het ergste opscheept. Dat accepteer je niet zomaar.”

 

Kracht tijdens de chemotherapie

Haar baby gaf haar wel de kracht die ze nodig had, vertelt Joanna. “Vooral tijdens de chemokuren, die veel van je lichaam vergen. Ik moest mijn bed uit en voor mijn kindje zorgen. Als ik me slecht voelde probeerde ik dat te negeren.” Echt aan haar eigen herstel werken, vond Joanna wel heel moeilijk: “Ik deed maar verder, tot mijn lichaam me terugfloot. Ik kreeg plots zware migraine en pas toen ben ik beginnen rusten overdag.” 

zwangerschap chemotherapie

“Ik merk dat de gedachte van ‘halfleeg’ niet helpt in moeilijke periodes. Ik zoek bewust altijd het goede, ook in slecht nieuws.” (Joanna)

 

Steun tijdens hun behandeling

Ook Lilian vertelt hoe moeilijk rusten haar valt: “Mijn kinderen hebben me nodig, ze zijn nog zo klein. Gelukkig voel ik me stilaan weer energieker. Toen ik mijn zware chemo kreeg, was er wel altijd iemand van de familie om me te helpen. Gecombineerd met de onderbroken babynachten was die chemo echt heel zwaar. Mijn man kan onze baby gelukkig ’s nachts voeden, want ik val heel moeilijk weer in slaap.”

Joanna’s man stond ook non-stop aan haar zij. “Zo heeft hij me altijd gesteund toen ik mijn melkproductie in gang wilde houden. Als andere mensen zagen hoe lastig dat kolven was, zeiden ze: ‘Stop er gewoon mee’. Hij niet. En onze ouders hebben ook enorm geholpen.” Verder haalt Joanna moed uit haar positieve mindset. “Ik merk dat de gedachte van ‘halfleeg’ niet helpt in moeilijke periodes. Ik zoek bewust altijd het goede, ook in slecht nieuws.” 

chemotherapie zwangerschap

“We leven meer van de dag en zijn positiever.
Nu vind ik soms dat anderen kunnen zeuren om kleine dingen (lacht)”
(Lilian) 

 

Gekke mama, zonder haar

Joanna’s oudste dochter is vier. “Zij weet dat mama’s borstje ziek is. Toen ik kaal werd vond ze dat heel spannend en ze vindt me best grappig zonder pruik. Ze vindt me kaal ook heel mooi, zegt ze (lacht). Samen genieten we van kleine dingen en proberen we gezond te leven.” De mutsjes van Rosette La Vedette vindt Joanna heel fijn om dragen. “Ik vind de motiefjes zo mooi en ze zitten zo prettig. Mijn dochter trekt ze weleens stiekem af en daar moet ze dan hard om lachen.” 

Lilians oudste kindje van drie is een gevoelige jongen. “Hij reageerde wel eens met een driftbui als ik niet lekker in mijn vel zat of net chemo had gehad. Dat was zwaar, maar hij doet het hartstikke goed. Dat mijn haar uitviel, ontdekte hij zelf. Hij trok eens per ongeluk een pluk haar bij me uit. Toen heb ik hem verteld dat mijn haren ziek waren en dat het even zou duren voor ze weer beter zouden zijn.” De kanker heeft ook Lilian en haar man veranderd. “We leven meer van de dag en zijn positiever. Nu vind ik soms dat anderen kunnen zeuren om kleine dingen” (lacht). 

zwanger tijdens chemotherapie en kanker

De draad weer oppikken na borstkanker

Stilaan neemt Lilian weer tijd voor haar hobby’s: een bullet journal bijhouden, puzzelen, creatief zijn. “Het zijn dingen die mijn hoofd leegmaken. Ik ga ook vaker wandelen en fietsen.” Ze houdt contact met een aantal dames die ze tijdens de chemo leerde kennen. “Het is fijn om met mensen te kunnen praten die hetzelfde hebben meegemaakt. Aan hen hoef ik niets uit te leggen.” Joanna is in de coronacrisis, “uit pure ellende”, een moestuin begonnen. “Tijdens mijn behandelingen kon ik geen vrienden of familie zien ter afleiding. Dat was zwaar. In die moestuin kan ik echt mijn ei kwijt.” 

Lilian is tijdens de chemotherapie ook een paar uur per dag blijven werken, omdat ze voelde dat ze dat aankon. “Ik heb er geen spijt van. Ik kwam nog onder de mensen, was even geen mama, en had ook thuis tegen mijn man meer te vertellen. Ik heb een heel fijne werkgever die me heel veel flexibiliteit heeft gegund in die moeilijke periode.” 

Benieuwd naar nóg meer getuigenissen zoals dit interview met Joanna en Lilian? Je leest ze allemaal in onze rubriek 'Persoonlijke verhalen' op onze blog

overview